Το Λέχοβο είναι ορεινή κωμόπολη, έδρα της ομώνυμης κοινότητας και ανήκει στο νομό Φλώρινας. Έχει πληθυσμό 1.115 κατοίκων, σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Το Λέχοβο βρίσκεται 60 χλμ νότια της Φλώρινας κοντά στα σύνορα του νομού Φλώρινας με τους νομούς Καστοριάς και Κοζάνης και είναι χτισμένο στους πρόποδες του όρους Βέρνου (ή Βιτσίου). Από την κωμόπολη διέρχεται η επαρχιακή οδός Καστοριάς – Αμυνταίου και απέχει 36 χλμ από την Καστοριά και 25 χλμ από την Πτολεμαΐδα.
Μέχρι το 1980 στην κοινότητα Λεχόβου ανήκε και ο οικισμός Χειμαδιό, ο οποίος στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους.
Εκκλησιαστικά ανήκει στην Ιερά Μητρόπολις Καστορίας. Αστυνομικά και δικαστικά υπάγεται στις υπηρεσίες του νομού Καστοριάς.
Στο παρελθόν οι κάτοικοι του Λεχόβου υπήρξαν ονομαστοί πετράδες. Εργάζονταν σε Θεσσαλία, Ανατολική Μακεδονία και Θράκη. Σήμερα εξακολουθεί να είναι ένα από τα λίγα μαστοροχώρια της Δυτικής Μακεδονίας.
Είναι χαρακτηριστικό πως ήδη από το 1914 ιδρύθηκε στο Λέχοβο σωματείο οικοδόμων, ένα από τα δέκα πρώτα συνδικαλιστικά σωματεία στον ελλαδικό χώρο, το οποίο συνεχίζει να λειτουργεί μέχρι σήμερα με την επωνυμία “Εθνικό Σωματείο Οικοδόμων και λοιπών Επαγγελματιών Λεχόβου ο «Άγιος Παντελεήμων»”. Ως το 1938 αποτελούσε κοινό σωματείο με τους επαγγελματίες από το γειτονικό Πεντάλοφο (ή Ζουπάνι) Κοζάνης. Στη συνέχεια στον Πεντάλοφο ιδρύθηκε ξεχωριστό σωματείο.
Εκτός από την οικοδομή οι κάτοικοι ασχολούνται με τη γεωργία, με χαρακτηριστικό προϊόν τα φασόλια γίγαντες Λεχόβου, λίγοι με την κτηνοτροφία και τη μελισσοκομία. Λειτουργεί ο Γεωργικός Συνεταιρισμός Λεχόβου «Η Δήμητρα». Επίσης, υπάρχουν πέντε βιοτεχνίες επίπλων, εμπορικά καταστήματα, καταστήματα τροφίμων, ξενώνες και κέντρα διασκέδασης και αναψυχής (ταβέρνες, καφετέριες κλπ).
Αξιοθέατα
Διατηρητέο είναι ένα οικοδομικό τετράγωνο στην πλατεία του χωριού που σώθηκε από την πυρκαγιά του 1943 και περιλαμβάνει τα εξής κτίσματα:
- Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου, με έτος ανέγερσης το 1812 και ανακαίνισης το 1868. Έχει μεγάλης αισθητικής αξίας ξυλόγλυπτο τέμπλο, έργο Ηπειρωτών ταλιαδούρων του 1864, δεσποτικό θρόνο, άμβωνα και προσκυνητάρια.
- Καμπαναριό Αγίου Δημητρίου
- Αστική Σχολή, παραδοσιακό κτίσμα του 1900. Χρησιμοποιήθηκε ως σχολείο μέχρι το 1958, μετά ως κοινοτικό κατάστημα και από το 1984 στεγάζει το Εθνολογικό Λαογραφικό Μουσείο. Αποκαταστάθηκε εν μέρει με δαπάνες του συλλόγου τη δεκαετία του 1980 και ολοκληρωτικά το 2005.
- Παραδοσιακές κρήνες κατασκευής 1908, που βρίσκονται στη μια πλευρά της Σχολής